Баллада о матери

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,

На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.

Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,

Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.



Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:

Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.

На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,

У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:



"Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.

За гэта вярбою гатовая стаць над табою".



Сказала дарога ёй: "Скардзішся, маці, дарма ты.

Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.

Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:

Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!

На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,

Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы".



З дарогі ўставала, як каменю маці казала:

"Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!



Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:

Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"

І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.

Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.



На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.

Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.